Het eerste vrije weekend

Chao ban!

Na bijna een week in deze drukke stad, kunnen we inmiddels als volleerde burgers de drukke straten oversteken en zelf met de lokale stadsbussen naar het weeshuis. Nou ja volleerd, zaterdag dachten we zelf met de bus naar een waterpark te gaan. Helaas bleek de buslijn uit de reisgids inmiddels een ander eindstation te hebben. Na 1,5 uur in de bus en een lekke band later stonden we midden in een dorpje, geen waterpark, geen toeristen en geen bordjes, na een kort rondje zat er dan ook niets anders op om weer 1,5 uur terug te reizen. Voor de terug weg wilden we nog snel 2 bananen kopen, is hier niet zo gebruikelijk, want de Verkoopster snapte niet echt waarom we geen hele tros ( ongeveer 10 bananen) wilden haha, we waren vast het gesprek van de dag in het dorp!


Voor het busavontuur hebben we het Oorlogsmuseum bezocht. Dit museum heeft een indrukwekkende fototentoonstelling over de Vietnamoorlog. Huiveringwekkende foto's,  gemaakt tijdens en na de oorlog. Een aparte tentoonstelling ging over de gevolgen van Agent Orange. Dit is een gif dat tijdens de oorlog met liters tegelijk over de gewassen en wouden is gespoten als "ontbladeringsmiddel". Dit spul is zo giftig dat de kleinkinderen van de mensen die ermee in aanraking zijn geweest nog geboren worden met ernstige afwijkingen, ontbreken van ogen of ledematen, ernstige vergroeiingen en mentale beperkingen. Veel van de kinderen in het weeshuis hebben hier onder te lijden.
 Je wordt er stil van; de wreedheden die mensen elkaar aan kunnen doen.

Ook op zondag zijn we de geschiedenis ingedoken met een bezoek aan de Cu Chi tunnels ten noorden van de stad. Tijdens de oorlog had de Vietcong in dit gebied een ondergronds gangenstelsel gegraven om hun guerrilla-technieken te gebruiken en als schuilplaats voor de dorpelingen.

Het bezoek begon met een propaganda film over de lokale strijders. Vietnam is namelijk een communistisch land en dat is dan ook af en toe te merken. Maar afgezien van het filmpje was het indrukwekkend om te zien wat de mensen met hun handen hebben aangelegd, 200 km aan tunnels tot drie niveaus diep. 

Onderweg naar de tunnels stopten we ook nog bij de Grote Tempel van de Cao Dai. Een Vietnamees geloof dat seculiere en religieuze stromingen mengt. Om klokslag 12 werd er gebeden, wat betekend dat de gelovigen in witte gewaden een uur lang biddend in de tempel zitten, onder begeleiding van een meisjeskoortje dat onafgebroken zingt. Heel indrukwekkend!

Voordat het echter weekend was hebben we vrijdag nog geholpen bij de alleenstaande moeders of bijna moeders.

Over het algemeen waren het piepjonge moedertjes met hun baby. 
Zo vertederend! 2 baby's waren min of meer achtergelaten door hun moeders en groeien daar voorlopig op.
Alles gebeurde weer zittend op de grond, spelen, knuffelen, flessen. Wij mochten ze ook heerlijk badderen (nou, niet zo ergonomisch als wij westerlingen gewend zijn) gewoon in een grote afwasbak, op de grond! En ze zijn enorm gemakkelijk, we mochten ze heerlijk knuffelen, ze keken of het goed ging en lieten ons heerlijk tutten met die kleine mensjes, echt super! Toen alle baby's sliepen hadden wij een heerlijke lunch met de single mum's. De "clown handpop" hebben we als cadeau achter gelaten, ze vonden 'm erg leuk. Er waren ook 2 grote kinderen, waaraan we een bellenblaas lieten zien, ze straalden en mochten er buiten mee spelen met Yvette! In de middag mochten we weer naar het weeshuis om de gehandicapte kindjes aandacht en eten te geven.